U in mijn midden

​​​beminde beminde hoe te beginnen

ik dans ik dans de kadans van uw zinnen

het gaat het staat het verspringt in uw veld 

het is me ooit zo verteld dat u mij bent dat u mij kent 

door alle vrouwen gegeven dit leven door haar 

kwam u tot mij 

komt u mij toe

 

u bent wat ik ken wat ik wens wat ik ben 

de god in de mens 

die ik voed die ik moet tot u weer verdwijnt in de dans 

en ik wens de minne ik wens de kadans ik wens dat ik voel 

hoe u gaat door dat veld hoe ik smelt in de dans

en u eeuwig in mij

 

of het zij dat u mij bent dat u mij kent 

wie bent u anders dan mij in de dans

zij in ons midden wij rond de vlam

wij de vlinders in de kadans voor elkaar gemaakt 

hoe u gaat langs de rand hoe u staat 

met mij aan de kant

u in mijn midden beminde

beminde het midden bent u 

hoe kan ik ooit niet beginnen

ik dans en ik draai en ik min en ik sta en

ik staar in het veld

ik ontwaar wie wij zijn voor elkaar

 

alle godinnen de vlam in het midden 

de vlam van het minnen 

de dans rond het midden ik weet niet waar te beginnen

u in mijn midden ik aan de rand daar waar ik dans 

daar in uw zinnen en u beminde beminnen

rond u kan ik minnen u mijn beginnen

u in mijn midden 

 

ik mijn balans weg 

voor een kans samen met u in mijn midden 

beminde beminde dat u mij bent dat u mij kent 

hier in het midden met al wat ik ben al wat ik wens

hier in het midden hier in de dans hier aan de rand 

al wat ik ken al wat ik ben 

 

u hier in mijn midden hier in mijn rand

ik in u, in uw kadans 

en ik dans en ik dans hier in uw midden 

ik dans beminde ik dans in u ik dans in mij 

hier in ons midden dans ik de minne dans ik het midden 

ik dans ik dans al wat ik ken al wat ik ben

ik dans ik dans u in mijn midden

​

​

U in mijn midden verkent de mystieke beleving, als een dansende zoektocht naar de kern. De ervaring van eenheid wisselt af met de scheiding en het verlangen, en dan eenheid opnieuw. 

 

Rumi beschrijft meesterlijk deze afwisseling tussen goddelijke samensmelting en verscheurende pijn van de afscheiding. 

 

In diezelfde dertiende eeuw was er in onze streken de minnemystiek, die vooral door vrouwelijke geestelijken uitvoerig geëxploiteerd werd. Begijnen, kloosterlingen en leken zochten de persoonlijke band met het goddelijke op, vaak los van de kerkelijke structuur. Dat uitte zich in dans, meditatie, poëzie, textielwerk als kant en borduren en vele andere creatieve vormen. Figuren als Hadewijch beleven en beschrijven hun immense verlangen naar Christus in visioenen en soms bijna erotische poëzie. De sluier in dit werk verwijst naar deze 'bruiden van Christus' zoals ze zichzelf noemden. 

 

Anderzijds is de sluier een symbool voor het mystieke: het is nooit volledig kenbaar, nooit volledig transparant. En als je binnenstapt, door de sluiers heen, vind je.. het lege centrum. Het mystieke midden van de stilte.

 

Zoals de godin Ishtar afdaalde naar de onderwereld en stierf toen haar sluiers werden verwijderd, zo ook kunnen wij enkel het goddelijke beleven doorheen -en dankzij- de sluier. De materie is nodig om het mystieke uitdrukking te geven. 

Door het steeds ronddraaien vindt de soefi danser het mystieke centrum in zichzelf. Zo ook kunnen we in de kadans van het gedicht op de sluier een diepere kern raken.

​

Meer info over de tentoonstelling: Rumi- Zeg dat ik jou ben